Głos w debacie o niezauważalnych dotąd, społecznie rodzicach
„Każdego roku około 1700 kobiet w Polsce rodzi martwe dziecko, a około 40 000 roni. Szacuje się, że na całym świecie poronieniem kończy się około 15% wszystkich ciąż. (…) Niniejsza publikacja ma na celu ukazanie psychospołecznych i prawnych aspektów funkcjonowania rodziców doświadczających żałoby związanej ze śmiercią lub diagnozą głębokiej niepełnosprawności dziecka na etapie prenatalnym lub perinatalnym (…) Sytuacja rodziców doświadczonych stratą prenatalną lub perinatalną była już wcześniej obarczona społecznym niezrozumieniem. Temat jeszcze do niedawna objęty tabuizacją, dziś powoli odnajduje swoje miejsce w rozważaniach społeczno-politycznych oraz w badaniach naukowych. Niewidzialni dotąd społecznie i prawnie rodzice po doświadczeniu utraty dziecka zaczynają powoli zabierać głos w dyskusji i walczyć o swoje prawa. Dotąd niezauważalni społecznie, znajdują odwagę i siłę do udzielania informacji o swoich potrzebach i odczuciach. Podobnie dzieje się w grupie rodziców doświadczonych niepomyślną diagnozą prenatalną. Osoby borykające się z żałobą po otrzymaniu informacji na temat choroby lub niepełnosprawności dziecka coraz widoczniej walczą o swoje prawa oraz o społeczne uznanie ich trudu i rozgoryczenia” (Karolina Gryksa, fragm. wstępu).
