Fragment wstępu
Na przestrzeni wieków proces tworzenia jednostek administracyjnych Kościoła przebiegał w różny sposób. Zazwyczaj jego władze nie napotykały na przeciwności czy opór czynników zewnętrznych i mogły swobodnie tworzyć lokalną strukturę Kościoła. Niekiedy jednak ustanawianie stałej organizacji kościelnej na niektórych terenach było z różnych przyczyn utrudnione, a nawet niemożliwe. Najczęstsze przyczyny stanowił system polityczny panujący w danym regionie, sprzeciw władzy państwowej lub jakieś inne czynniki natury historycznej lub społecznej. Właśnie taka sytuacja miała miejsce po zakończeniu drugiej wojny światowej na Ziemiach Zachodnich i Północnych Polski. Zarówno skomplikowana sytuacja geopolityczna i nowy ustrój państwa polskiego jak i czynniki wewnątrzkościelne wpływały na trwającą przez lata tymczasową strukturę terytorialną Kościoła na tych terenach. Długoletnie starania podejmowane na forum kościelnym i państwowym doprowadziły jednak do ustanowienia trwałej struktury administracyjnej Kościoła w Polsce. Dokonał tego Paweł VI bullą „Episcoporum Poloniae coetus” z 28 czerwca 1972 r., którą erygował między innymi diecezję koszalińsko-kołobrzeską.
